เรียนรู้ ..

เวลาที่หมุนไป มันทำให้เราเข้าใจถึงสิ่งต่าง ๆ มากขึ้นได้เข้าใจผ่านการเรียนรู้ของตัวเอง...แม่ก็ได้เรียนรู้หลายอย่างแล้วล่ะลูก เช่น
- หนังบางเรื่องที่ดูแล้วไม่เข้าใจ หรือไม่ชอบ(ในขณะที่ใครบางคน อาจบอกว่ามันเจ๋งสุดยอด)ไม่ต้องกังวลเลยลูก คนเรามีรสนิยมต่างกัน ไม่เป็นไรถ้าลูกจะรู้สึกสนุกและชอบหนังที่ใคร ๆ ต่างคิดว่ามันห่วย...การชอบและคิดไม่เหมือนคนอื่นไม่ใช่เรื่องผิดลูก
- ผู้หญิงที่ใส่เสื้อกล้ามออกนอกบ้าน เขาอาจร้อนจริง ๆ ไม่ได้แรด
- ผู้หญิงยืนฉี่ไม่แปลก...แม่ได้รู้ตอนที่ได้พบผู้หญิงทำแบบนี้เหมือนกัน
- ผู้หญิงที่ไม่ได้หวีผมมาเป็นปี ๆ ก็ไม่แปลกลูก
- เวลาแต่งตัวแล้วรีบมาก ๆ ดูให้ดีว่าใส่กางเกงในกลับด้านหรือเปล่า
- คนที่อาเจียนบนรถเมล์ไม่ค่อยอาย...คนที่ไปด้วยจะอายกว่า
- หวีและน้ำหอมไม่ใช่ของจำเป็นสำหรับผู้หญิงบางคน(แต่อาจเป็นของที่ขาดไม่ได้สำหรับผู้ชายบางคน)
- ถ้าจะฆ่าตัวตาย ให้ตายจริง ๆ จงแอบทำ อย่าให้ใครรู้...ถ้าจะทำก็ทำเงียบ ๆ เดี๋ยวไม่ตายอย่างที่อยาก
- การที่เราบอกลาใครสักคน มันอาจไม่ใช่ไม่รัก เพราะบางทีรักมากเกินไป ก็อาจทำให้ต้องากกัน(พะอืดพะอมกันไป)...อะไรประมาณนั้น
ยิ่งเวลาผ่านไปเราก็จะได้เรียนรู้มากขึ้น...
และบางสิ่งที่เราเรียนรู้วันนี้
มันอาจขัดแย้งกับพรุ่งนี้ก็ได้
ประสบการณ์ที่เราค้นพบ...มันจะลบล้างตัวเองไปเรื่อย ๆ
แม่อยากให้หนูเรียนรู้ด้วยตนเอง(แบบค่อยเป็นค่อยไป)
แม่ไม่ได้สอนให้ลูกเป็นเด็กก้าวร้าว ไม่ฟังคำสอนของใครนะลูก แต่หนูจะเชื่ออะไร แม่อาจให้หนูเชื่ออย่างเข้าใจ ไม่งมงาย
มันรวมถึงความรักด้วย ถ้าจะรักก็ต้องรักอย่างเข้าใจไม่ใช่งมงาย...(แหมเลือดกระฉูดกันไป คมซะ)
ตาย
เพราะโลกของเรามีคนตายทุกวัน แม่เลยคิดว่า ความตายธรรมดา แต่พอมันเกิดขึ้นกับใครที่มีความหมายต่อความรู้สึกเรา
...มันไม่ธรรมดาเลยลูก
มันกะทันหันเกินไป ตอนแรกที่แม่รู้ว่าใครคนนั้นของแม่ตายแล้ว แม่ยังไม่เชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง แล้วเป็นเรื่องทุเรศมาก ที่แม่ขอให้เป็นเรื่องเข้าใจผิด ขอให้เป็นคนอื่นที่ไม่ใช่เขา
“อุบัติเหตุ”ขโมยเขาไปแล้ว
หากความตายเป็นรื่องโศกเศร้า โลกของเราคงมีแต่คนเสียใจทุกวันใช่ไหม
ที่มันน่าเศร้ากว่านี้คือ แม่ไม่มีโอกาสแสดงความรู้สึกต่อคนที่จากไปได้เลย..แม้แต่ความรู้สึกเสียใจ
มีใครคนหนึ่งพูดถึงความตายไว้น่าฟังว่า
“เราไม่ได้เสียใครไป...แต่เราได้นางฟ้าเพิ่มขึ้นมาอีกองค์”
แม่เอง อาจได้เทวดาเพิ่มขึ้นมาอีกองค์ก็เป็นได้

เติมชีวิตด้วยรัก

หลายครั้งหลายหนที่เราเจ็บปวดเพราะรัก เพราะรักเป็นทุกข์นั้นหรือ... หากมองให้ดีๆ รักอาจจะไม่เป็นตัวกำหนดทุกข์นั้นได้

แต่เป็นการคาดหวังจากฝ่ายหนึ่งมากกว่า ลองย้อนถามตัวเองซิว่า "ทุกๆครั้งที่เราร้องไห้ เราผิดหวัง เป็นเพราะเรารักเขาหรือ
เป็นเพราะว่าเขาไม่รักเรามากอย่างที่เราต้องการกันแน่"

ความรักไม่เคยทำร้ายใคร แต่เป็นความคาดหวังจากความรักนั้นมากเกินไป ความรักที่เราคาดหวังมากจะย้อนกลับ
มาทำร้ายเราทุกครั้งที่เราคาดหวังสูงเกินไป ไม่มีใครในโลกที่สามารถเป็นอย่างเจ้าชาย เจ้าหญิงในฝันของเราได้
การเรียกร้องจากอีกฝ่ายรังแต่จะทำให้เจ็บปวดกันทั้งคู่ เมื่อใดที่รู้สึกท้อแท้หรือหมดกำลังใจ จากการร้องหาความรักจากผู้อื่น
ลกงมองย้อนกลับมาที่ตัวเราเอง แล้วลองสร้างความรักให้เกิดขึ้นไปในของตัวเองดูบ้าง...

ไม่จำเป็นต้องเป็นฝ่ายได้รับอยู่ตลอดเวลา ความรักในในของตัวเองไม่ต้องใช้เงินใช้ทองซื้อมา หากแต่ก่อขึ้นมาง่ายๆ
และมีล้นเหลือมากพอที่จะแบ่งปันให้ผู้อื่น โดยไม่จำเป็นต้องคาดหวังจะได้สิ่งตอบแทนมา เมื่อใดที่รักใครสังคน
ลองให้ความรักแก่เขาที่เราจะทำได้ โดยไม่ต้องคาดหวังถึงสิ่งที่จะได้รับกลับมาไม่จำเป็นเลยที่เรียกร้องให้เขารักเราตราบเ
ท่าเทียมที่เรารักเขา เพียงแค่แบ่งปันรักในใจเท่านั้น... เราก็จะสัมผัสจากคำว่าความสุขจากความรัก จากการให้อย่างแท้จริง

นอกจากนี้เราจะสามารถควบคุมความสุขของตัวเองให้อยู่ในมือของตัวเองได้ไม่จำเป็นต้องให้ความสุขของเรา
อยู่ในมือของคนอื่นที่แล้วๆ มา เพราะเขาเองเป็นบ่อเกิดของความรัก เป็นคนให้มิได้เป็นฝ่ายรับ และยิ่งให้มากเท่าไร
เราก็ยิ่งได้ความรักกลับคืนมากเท่านั้น เมื่อเราบริสุทธิ์ใจที่จะให้รักกับใครก็ตามอีกฝ่ายก็จะรู้สึกสบายใจที่จะให้รักแก่เรา
แต่สิ่งที่สำคัญที่สุด คือ ความรักและการให้เป็นบ่อเกิดของความสุขได้ด้วยตัวของมันเอง ไม่จำเป็นต้องใช้ใคร
ก็ตามเป็นคนสร้างความสุขให้เราอีกแล้ว เพราะทั้งความรักและความสุขทั้งหมดมันอยู่ที่เราสองคนนั้นเอง.....