หนูบ้านนอกตัวหนึ่ง ได้เชิญเพื่อนเก่าซึ่งเป็นหนูในเมืองให้มาอยู่กับมัน ชั่วระยะหนึ่ง
และมันตั้งใจจะให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ดีที่สุดแก่ เพื่อน ไม่ว่าเปลือกขนมปังที่ขึ้นรา
เนยแข็งเล็กๆ ข้าวโอ๊ตที่ขึ้นรา เศษหมูเบคอนเล็กๆ และอีกหลายๆอย่าง
ในที่สุดเพื่อนของมันพูด ว่า " เพื่อนเก่าของฉัน ขอให้ฉันพูดตรงๆนะ ทำไมจะทนทุกข์ยากอยู่อย่างนี้ เมื่อเธอไปอยู่กับฉันในเมือง เธอจะหนีความทนทุกข์และมี ความสุข
สนุกสนานกับชีวิตในเมือง "
หนูทั้งสองได้เดินทางเข้าเมืองพร้อมกันอย่างอิดโรย จนกระทั่งเที่ยงคืนถึงที่หมาย
หนูในเมืองก็ได้พาหนูบ้านนอกไปในห้องเก็บ อาหาร แล้วไปในห้องรับแขก มีอาหาร
ซึ่งหนูบ้านนอกไม่เคยพบตั้งอยู่บนโต๊ะอาหาร เป็นอาหารอันโอชะที่เหลือจากตอนเย็น
ทันใดนั้นเองประตูก็เปิดออก มีชาย 2 คนเดินเข้ามากับสุนัข ได้พูดคุยเสียงดัง
ทำให้หนูตกใจมาก
แต่พอทุกอย่างเข้าสู่ความเงียบ หนูบ้านนอกก็พูดขึ้นว่า
" เพื่อนรัก ถ้าชีวิตในเมืองมีลักษณะเช่นนี้ ฉันขอกลับไปอยู่บ้านนอกของฉัน
ที่มีเศษเนยเก่าๆขึ้นรากับขนมปัง ขึ้นราดีกว่า อยู่รูเล็กๆแต่ปราศจากความหวาดกลัว
และอันตราย ดีกว่าเป็นนายใหญ่โตแต่ต้องคอยระมัดระวังตัวมีแต่ควา มรำคาญใจ "
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
ชีวิตที่สงบในชนบทเป็นสิ่งที่ดีกว่าความรวยในโลกซึ่ง เต็มไปด้วยความยุ่งยาก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น