ที่จะนั่งเฉย ๆ แล้วเงยหน้า
ขึ้นมองฟ้ากว้างสีคราม...
มองปุยเมฆสีขาวลอยไป...ลอยมา
มองนกที่บินผ่านไป
มองอะไรต่อมิอะไร...มากมาย
ท้องฟ้าของแต่ละคนไม่เหมือนกัน
ของคนนั้นสีเทา ๆ เหมือนฝนจะตก
ของคนโน้นสีเหลืองส้ม ๆ แบบยามเย็น
ของคนนี้เป็นสีฟ้าจัดจ้าสดใส
ก็แต่ละคนเงยหน้าขึ้นมองฟ้าไม่พร้อมกัน...
คิดไหมว่า...
การเงยหน้ามองท้องฟ้า
มัน...เหมือนกับการมองชีวิตตนเอง...
ท้องฟ้าเป็นสิ่งใกล้ตัว
ไม่มีมันเราก็อยู่ไม่ได้...
เหมือนไม่มีชีวิตนั่นแหละ...
แต่หลาย ๆ คนมักมองข้ามท้องฟ้า
ไม่สนใจว่ามีอะไรผ่านไปในฟ้ากว้างสี ครามวันนี้บ้าง
วันนี้มีเค้าพายุไหม...
หลายคนไม่รู้...รู้อีกทีฝนก็ตกเสียแล้ว...
วันนี้เมฆมากไหม...
หลายคนไม่รู้...รู้อีกทีก็คือไม่มีแดด...
การมองข้ามท้องฟ้า...ก็คล้าย ๆ กับการมองข้ามชีวิตตัวเอง...
คิดอย่างนั้นบ้างไหม...
หลายคนลืมที่จะกลับมานั่งมองทบทวน
ว่ามีอะไรบ้างผ่านเข้า มาในชีวิตของเราเอง
เวลาที่ผ่านมา...ท้องฟ้าของเราเผชิญมรสุมกี่ครั้ง...
แดดออกสดใส...ไร้เมฆกี่ครั้ง...
มีสายรุ้งมาแต้มแต่งให้งดงามแล้วอีกครั้ง
หลายคนลืมเงยหน้าขึ้นมอง...
มัวแต่ก้มหน้าสำรวจพื้นดิน...
ปล่อยให้ท้องฟ้า...อยู่ข้างบนอย่างนั้น...
มัวแต่ตัดสินใจ...จะไปทางไหนดี
ตัดสินใจ...โดยเอาใจเป็นใหญ่...
ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองแล้วใช้สมองคิด
ว่าวันนี้มีฝนทางซ้าย ...ฉันควรไปทางขวา...
ว่าวันนี้มีเมฆมากข้างหน้า...ฉันควรรอตรงนี้สักพัก.. .
เชื่อไหมว่า...หลายคนลืมทำแบบที่ฉันว่า...
และคนแบบนี้เอง...ที่ลืมทั้งอดีตและอนาคต...
พักซะบ้าง ...เงยหน้าขึ้นมองสำรวจท้องฟ้า...
เห็นอะไรบนนั้น...
อย่างน้อยจะได้รู้ว่า...
อดีตที่ผ่านมา...ผิดพลั้งแค่ไหน...
หรือปัจจุบัน ...มีความสุขดีไหม
ควรหยุดอยู่ตรงนี้หรือก้าวไปข้างหน้า...
มองท้องฟ้า ...อ่านชีวิตตัวเองให้ออก...
อย่าพยายามควบคุม...แต่ก็อย่าละเลยไม่สนใจ..
...วันนี้ท้องฟ้าของเธอสวยไหม...คนดี...
"ทุก ทุก วันเป็นการเริ่มต้นใหม่ และเป็นโอกาสที่จะแก้ไขสิ่งผิดพลาดในวันวาน"
จาก ทำดีดอทเนต
ขอบคุณ โซดา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น